Verschil mag er wezen

Ik ben gewoon een Nederlander. Zegt de blik in zijn strak blauwe ogen mij met volle overtuiging. Ik zie dat hij trots op mij is. Zijn lippen bewegen en bevestigen zijn overtuiging. Hij is er zo zeker van dat niet ziet dat hij mij daarmee een stomp in mijn buik bezorgd. Hij zal de ‘waarom’ achter deze lichte belediging waarschijnlijk niet eens begrijpen. En velen, die het ook goed bedoelen, met hem. Hij bevestigd wat ik deels ben, maar hij beseft niet dat het toch echt niet zo gewoon is.

Photo: unknown

Ik ben ervan overtuigd dat wij, onze individualistische maatschappij, ons momenteel in een tussenfase van het leven bevinden. Met verschillende realiteiten zijn we allemaal onderweg op deze wereld. Iedereen maakt van alles mee en verwerkt informatie op z’n eigen manier. We proberen met elkaar overweg te kunnen, maar voornamelijk met de tijd. We leven in een wereld met dezelfde kansen, maar niet iedereen krijgt de ruimte om deze te benutten.

Mijn ouders zijn meer dan 30 jaar geleden naar Nederland geëmigreerd. Hierdoor hebben zij de afstand naar hun kansen vergroot en daarmee die van hun kinderen. Door hun omgeving, in dit geval letterlijk,  te veranderen konden zij ruimte maken om kansen te pakken. Ik denk dat dit een universeel proces is. Het aantal stappen dat je moet maken hangt af van de sociale klasse waartoe je behoort en welke mogelijkheden je ziet. Het aantal stappen dat je moet maken om dezelfde kansen te kunnen benutten maken onze ervaringen verschillend. Je achtergrond is essentieel, omdat het bepalend is voor de manier waarop je je voortbeweegt en bepaalde stappen neemt binnen de samenleving.

Vaak gaan we reactief in op wat we in het nu ervaren en willen bereiken. We staan vaak niet stil bij het kader waarin dit plaatsvindt. Ons kader is de Westerse samenleving. Imperialisme heeft ervoor gezorgd dat de westerse beschaving, met name Europa, doormiddel van kolonisatie en kolonialisme een dominante rol binnen de wereldbeschavingen heeft verkregen, met alle bijkomende gevolgen van dien. Zoals we in de geschiedenis terug kunnen vinden werd kolonialisme gerechtvaardigd door racisme. Een eeuwenoude traditie dat tot institutioneel racisme heeft geleidt en ons gedrag binnen de maatschappij beïnvloedt. We hebben ons aangeleerd om ons te focussen op de inhoudelijke, persoonlijke elementen van het leven. Gelukkig beseffen steeds meer mensen dat het kader waarin je je bevindt wel degelijk van belang is, alleen dan kan wat je doet het beoogde effect krijgen.

Ondanks aangepaste wetten, algemene burgerrechten en nieuwe visies is racisme nog steeds een alledaagse tool dat polarisatie stimuleert. Onze maatschappij heeft niet optimaal kunnen herstellen van de effecten van segregatie. Dit maakt dat het proces van sociale mobiliteit binnen onze samenleving niet gelijk is. Als er geen bewustwording is gevierd bij de dominante groep, dan heeft het naar mijn mening geen zin om een beroep te doen op het empathisch vermogen met betrekking tot zogenoemde minderheden. Het zorgt namelijk voor ruis in de samenleving en stagneert de sociale ontwikkeling van de maatschappij. Onze omgang met elkaar is nog steeds een grotere uitdaging dan wenselijk is. Zodra er een publieke discussie ontstaat heeft iedereen een mening, maar slechts een selecte groep luistert echt oprecht naar de ander.

Photo: unknown

Sommige mensen vinden vroeger te ver gezocht, te lang geleden. Maar wat is te lang en wie bepaald dat op grond van wat? Als je een tweedehands auto koopt of een huisdier dan wil je ook de juiste achtergrond informatie hebben, zodat je weet wat de status is en je daarop kan anticiperen. Als we zorgeloos met elkaar om willen gaan, dan moeten we ervoor zorgen dat we zichtbaar zijn aan elkaar. We moeten elkaar onvoorwaardelijk willen zien en horen.

Ik wil niet voldoen aan jouw denkbeelden. Je hoeft me niet te zeggen wie ik ben of wat ik kan. Ik wil er niet bijhoren. Jouw realiteit is niet mijn realiteit. Jij bepaald niet wat de waarheid is. Je kan je ervaringen niet meten aan mijn bestaan en op basis daarvan met mij omgaan zoals je jezelf ziet. Ik wil mezelf kunnen zijn. Ik ben vandaag, omdat gisteren er was. Ik wil dat je mij ziet en alle factoren die mijn persoon beïnvloeden, hoe ongemakkelijk het jou ook maakt. Ik wil in de toekomst dat mijn geschiedenis jouw geschiedenis ontmoet.

Advertentie

DusDatDus!

Creatief zijn is heerlijk en het mooie is dat iedereen het kan. In mijn hoofd ben ik constant bezig met mijn ideeën en creaties. Het maakt me gelukkig.  De afgelopen maanden heb ik geprobeerd om mijn bedenkingen in de praktijk om te zetten en heb ik mijn blog even on hold gezet. De balans is opgemaakt en ik ben er weer!

Ik heb  het gevoel dat 2017 een goed jaar gaat worden voor de wereld. Een betere wereld begint bij jezelf dus ik ga dit jaar weer mijn best doen. Veel mensen hebben rond de jaarwisseling goede voornemens voor het komende jaar. Ik heb ze eigenlijk het hele jaar.
Aan het einde van elk jaar kijk ik wel altijd even terug naar hoe het me het afgelopen jaar is vergaan. Vragen als wat heb ik gedaan? Wat heb ik behaald? Waar ben ik trots op en wat wil ik in de toekomst?
Het enige wat ik wil voor 2017 is ideeën concreet maken. Niet morgen doen, nee nu. Ook als ik het nog niet helemaal heb uitgedacht. Peace of cake hoor ik je denken. Nou, niet voor een Steenbok, so wish me luck.

Ik heb deze eerste maand van het jaar al een stap gezet. Niet omdat het januari is, maar omdat ik deze stap al een tijd alleen in mijn hoofd maakte. In 2012 (waar gaat de tijd hè?) heb ik samen met Simone Zeefuik contact gemaakt met de bewoners van de Vluchtkerk. Wat begon als een vrij naïef we-willen-wat-goeds-doen-voor-de-mensen eindigde voor mij in een lichte mate van activisme.

Als opgevangen worden in een koude, natte kerk zonder elektriciteit je dankbaar maakt, dan wil ik niet weten wat je door hebt moeten maken. Je hebt geen vrienden, geen familie, je bent helemaal alleen in een land waar bijna iedereen op je neerkijkt. Je dagbesteding bestaat, omdat je niet mag werken en je niks meer bezit, uit wachten. Letterlijk, op een plastic tuinstoel. Er zijn geen voorzieningen om tot jezelf te komen en je geest enigszins tot rust te sussen. Met dit besef verruilden we toen onze meegebrachte Surinaamse pasteitjes voor het opzetten van een boekenactie.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dankzij geld en boekdonaties konden de mensen in de Vluchtkerk worden voorzien van enige ontspanning. Het is inmiddels 2017. Meer dan de locatie van deze mensen is hun situatie niet veel veranderd. Op dit moment zijn wij dan ook weer druk bezig met het opzetten van een nieuwe actie. Mocht je de naam Sister Postman voorbij zien komen, dan hoop ik dat je even stil zal staan om te kijken hoe jij samen met ons een kleine bijdrage kan leveren in het creëren van lichtpuntjes in een vrij uitzichtloze situatie. Ik wens je een fijn, vrij en liefdevol jaar toe!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Trouwen is niet voor iedereen

 

Photo: http://indiatoday.intoday.in/story/americas-first-indian-lesbian-wedding-it-was-love-at-first-sight-for-shannon-and-seema/1/423960.html

1 april is geen grap.  Dit jaar is het 15 jaar geleden dat in Nederland mensen van gelijk geslacht mogen trouwen. Ons kleine landje, het eerste land dat een huwelijk tussen twee mannen of twee vrouwen bij de wet bekrachtigde. Het zogenaamde  ‘homehuwelijk’ is een feit. De term insinueert dat het om een uitzonderlijk huwelijk gaat. Dat was het dus tot 1 april 2001. Nu geldt voor iedereen dat je 18 jaar of ouder moet zijn, dat je niet met bepaalde familieleden kan trouwen en dat je maar met éen persoon tegelijkertijd getrouwd mag zijn. Tijd voor taart!

In de aanloop van het jubileum was het al een hot item in de media, mede dankzij het onlangs verschenen rapport van het CBS. In dit rapport is het verloop van huwelijken tussen twee mannen en twee vrouwen in de afgelopen 15 jaar onderzocht en met elkaar vergeleken. Een opvallende uitkomst die in de media werd ge-highlight had betrekking op de huwelijken tussen twee vrouwen. Deze schijnen vaker te stranden dan een huwelijk tussen twee mannen.

Jammer, maar is dat negatief? Hoe komt het toch dat wij onbewust of bewust een scheiding refereren aan falen? Inderdaad, het is niet gelukt om het tot-de-dood-ons-scheidt met elkaar uit te houden, maar is dat echt falen? Je doel niet behalen omdat je dit bijstelt is toch juist een teken van kracht? Een teken dat je nadenkt over het leven. Dat je rekening houdt met jezelf en met de ander. Dat je kijkt naar wat jij en de ander nodig hebben om het grotere doel wel te kunnen behalen, namelijk gelukkig zijn (in het leven). Scheiden is voor mij niks anders dan korte metten maken met elementen in je leven die niet bijdragen aan je zijn. Als het goed is, doe je dat al je hele leven.  Als kind vond je het in de onderbouw geweldig om schipper mag ik over varen te spelen. In de bovenbouw wist je wel beter. De middelbare school is het ultieme voorbeeld. Dat is de periode dat je constant op de proef wordt gesteld. Tegen welke ja zeg je nu nee en welke nee wordt waarheid? Dicht bij jezelf blijven, is het beste wat je kunt doen. Zo voorkom je een pion te worden van een situatie, leer je elke keer achteraf. Scheiden vergt moed. Mensen die scheiden omdat ze naar eigen inzicht alles hebben gegeven wat ze in die periode konden geven, vind ik moedig.

Als we dit rapport even als uitgangspunt nemen, dan kunnen we er dus vanuit gaan dat vrouwen moediger zijn dan mannen. We zouden kunnen zeggen dat mannen minder goed voor zichzelf kiezen, minder bewust met zichzelf omgaan of misschien wel weinig zelfkennis hebben in vergelijking met hun tegenpolen. Als ik nog even doorga kom ik vast weer tot andere inzichten. Het is een kwestie van perspectief. Er zijn altijd goeie kanten en slechte kanten. In dit geval koos de media ervoor om dit heugelijke nieuws negatief te belichten en dat vind ik nog makkelijker dan scheiden. De keus van de krantenkoppen onderstreept voor mij het individualistische karakter van onze huidige maatschappij. Voor het grote publiek wordt de focus van deze periode beïnvloed door een hetero normatief waarde oordeel. Het lijkt alsof er wordt gekeken naar de slaagkans van een uitzondering. En dat is nu net wat we hier niet ‘vieren’. We staan stil bij het moment dat we een steek hebben opgehaald, een correctie. Als we dan zo nodig moeten trouwen, dan mag elk mens dat ongeacht kleur, gender of seksuele geaardheid.

Photo: unkown

Ik geloof dat het rapport van het CBS als doel had ons te informeren. En dat hebben ze. Ze hebben ons geïnformeerd over het verloop van huwelijken tussen twee mannen en twee vrouwen sinds de wettelijke toekenning. Welke uitkomsten zullen een onderzoek van het huwelijk hebben waar het heterohuwelijk en het homohuwelijk worden vergelijken? De media kennende zal die er niet veel anders mee omgaan.
Ik had graag gezien dat de media een positief licht op het jubileum nieuws had geschenen. Een waarvan we leren dat inclusiviteit op elk gebied een streven is binnen onze maatschappij waar we elkaar horen te empoweren en ondersteunen. Daar waar je oprecht en in liefde voor jezelf kiest kan er toch nooit sprake zijn van falen?

Holi is geen houseparty!

Er is een nieuwe hashtag gaande #holiisgeenhouseparty en dat klopt. In maart viert de Hindoestaanse gemeenschap de lente, het begin van een nieuw jaar oftewel Holi. Deze spirituele viering gaat gepaard met een traditie aan rituelen. Een cultureel erfgoed dat sinds 2012 aangetast wordt door de organisatie Holi Festival of Colours. Culturele appropriatie is een term die in Nederland steeds vaker kracht wordt bijgezet.

De actiegroep Holi is geen houseparty protesteert tegen de minachting van Hindostaans cultureel erfgoed door organisaties die de viering uit context halen en de spirituele benaming schade toebrengen. Je zou het niet denken maar het toe-eigenen van culturele elementen van een ander is diefstal. Holi Festival of Colours verbindt hun house party aan het gedachtegoed en de Holi viering van de Hindoestaanse gemeenschap. Je zou kunnen zeggen dat de Hindoes zich gevleid moeten voelen dat hun feest omarmd wordt in de Westerse wereld. Je zou ook kunnen zeggen dat deze vleierij pretentieus is omdat de essentie van de traditionele viering totaal genegeerd wordt. Net zoals de klachtenbrieven die  een gedeelte van de Hindoestaanse gemeenschap aan de organisatie van Holi Festival of Colours heeft geschreven.

Respect heeft altijd een grote rol gespeeld in mijn opvoeding. Spreken tijdens de les zonder vinger omhoog was een doodzonde. Deed je het toch dan kreeg je straf van de juf voor je respectloze gedrag. Op straat is het ook niet veel anders. Ben je respectloos? Dan kan je er donder op tegen zeggen dat je wordt uitgescholden en als je nog even verder gaat dan kan het maar zo dat je een goeie klap ontvangt.  Ik heb geleerd om respect te hebben voor mensen, voor gedachtegoed, cultuur, religie maar ook voor spullen. Ook vonden mijn ouders het belangrijk dat ik vragen stel als ik iets niet begrijp, iets niet weet of om dichter te kunnen komen bij wat ik zou willen bereiken. 

De Holi viering is niet alleen voor Hindoestanen, integendeel, iedereen is welkom om mee te doen. Cultuur is een term dat respect met zich meedraagt. Heb je interesse of vind je een bepaald gegeven leuk, verdiep je dan in de achtergrond. Ik ben van mening dat gemeenschappen zich nooit ondoordacht gedragen. Stel vragen, er is altijd een verhaal om de context te kunnen begrijpen. Respecteer dat niet alles wat je vindt jou het recht op vindersloon geeft. Tot die tijd schrijven we hashtag Holi is geen house party. 

Wat jij wil!

Ik stoor me al een tijdje aan de stapel niet-nagekomen-afspraken achter in mijn hoofd. De afspraken met mensen waar je een emmer vol liefde voor hebt, maar waarvan het contact eigenlijk toch wel sterk verwaterd is. Telkens weer komen de goede bedoelingen ertussen. Het is niet zo dat je deze mensen helemaal niet meer ziet. In tegendeel.  Je komt ze nu misschien wel vaker tegen op straat of in de supermarkt dan de bedoeling is, maar verstoppertje is allang geen leuk spel meer. Iedere keer weer begroet je elkaar liefdevol, je vraagt naar de huidige stand van zaken in het leven om vervolgens af te sluiten met een -moeten-we-echt-gauw-doen afspraak in het luchtledige. Niemand is concreet. De wil is er, maar waarom komt het er dan niet van?

Ze zeggen dat drukte geen excuus is, iedereen is druk. Ik ben ècht druk. Druk met van alles, behalve met wat echt moet. Wat bepaald welke prioriteiten je stelt? En wat zeggen die gestelde prioriteiten over de prioriteiten die nu niet bovenaan staan? Je moet toch ergens beginnen? Derden die bij deze achtergestelde prioriteiten betrokken zijn kunnen er aanstoot aan nemen. Ze denken dat ze niet belangrijk genoeg zijn voor mij omdat ze niet bovenaan staan. Ik betwijfel of dat echt zo is. Ik ervaar dat namelijk absoluut niet zo. Voor mij zit er geen enkele gemakkelijkheid in het maken van lijstjes. Doet dat er toe? Ik wil het niet afschuiven maar volgens mij is het probleem voor een groot gedeelte projectie. Het gaat namelijk om hen, niet om mij. 

Ik vind kiezen zo enorm kut! Ik heb alle vrijheid zolang ik maar voor het juiste kies. Maar wat is juist? Iedere keer weer moet ik een afweging maken tussen mijn wil en de wil van een ander. Je hoeft geen boekhouder te zijn om te begrijpen dat beide zijden met elkaar in evenwicht moeten zijn om de balans op te kunnen maken. Maar hoe doe ik dat? Hoe maak ik de balans op zonder dat ik iedere keer hoef te strijden? Hoe zorg ik ervoor dat ik stop met stapelen? Is stapelen wel het probleem? Tijd heb ik niet dus moet ik ruimte maken. Ruimte maken. Maken is doen. Het doen van de niet-nagekomen-afspraken is nu aangebroken. Ik stop met het stellen van vragen. Ik stop met het beantwoorden van vragen. Ik ga vaker nee zeggen. Minder hierover nadenken. Ik ga meer doen. Ik ga vaker ja zeggen tegen mijn wil. Heb je het door? Het is dubbel en ik denk dat dat nog wel een tijdje zo blijft bij mij.

And the winner is….

De entertainmentindustrie is misschien wel de grootste branche waar de mening van een ander de meeste invloed heeft op je carrière. Heb je ooit weleens stil gestaan bij wat iemand een goede of succesvol artiest maakt? Programma’s als Idols, So you think you can dance en The voice bewijzen keer op keer dat je er met talent en papieren niet komt. Betaald krijgen voor optredens zegt ook niet zoveel over je artiestenbestaan. Wat dan wel, zegt een award meer?

Als artiest ben je 24/7 bezig met je kunst bezig om deze uiteindelijk te delen met de wereld. Je hoopt dat zoveel mogelijk mensen het opmerken. Je werkt, werkt en werkt tot je op een dag te horen krijgt genomineerd te zijn voor een ik-stop-een-paar-veren-in-je-reet-award. Natuurlijk voel je je vereerd, want je bent in het vizier. Je krijgt alle aandacht inclusief de uitnodiging voor de uitreiking èn het-rode-loper-moment. Het spektakel om de artiest heen biedt ruimte voor marketing van de initiatiefnemers en partners. Een win-win situatie dat het werk van alle partijen bevordert. Niks mis mee totdat deze commercie als de norm wordt beschouwd. Als genomineerde krijg je meer aanzien en als winnaar ben je de algehele definitie van een artiest, volgens velen. Ik denk dat op deze manier de industrie zich zal blijven verhouden tot ‘de showbizz’ in plaats van een bepaalde kwaliteit omdat de waarde van geld hoger is dan die van de kunst.

Op dit moment is de belangrijkste filmawardshow in opspraak vanwege  een aantal grote filmsterren die zich uitspreken over het ontbreken van diversiteit onder de genomineerden. Jada Pinkett-Smith riep de afro-gemeenschap in Hollywood op om zich niet langer meer als pion te laten gebruiken. En publique neemt ze het op tegen een gerenommeerd awardshow van invloedrijke mensen. Of je het nou de manier vindt of niet, ik geef haar wel credits voor het feit dat ze ballen durft te tonen en tegen de stroom durft in te gaan.

Als je er even bij stil staat, iedereen die het maar wil kan in principe een prijs in het leven roepen ter ere van iets. Zo was er vorig jaar in ene de allereerste Spoken Word Awards. Iedereen was lyrisch maar niemand hardop kritisch. Om verder te komen als een community moeten we kritisch durven zijn zonder te haten. Niet alles is voor iedereen. Ik begrijp bijvoorbeeld niet waarom je een evenement een awardshow noemt als het in de praktijk niet anders is dan een slam.

Het feit blijft dat deelname aan publiek georganiseerde initiatieven je een bepaalde status meegeven ongeacht hoe ze in elkaar steken. Bekendheid blijft een nodige bijkomstigheid voor een artiest, ongeacht je intentie als kunstenaar. De mensen moeten je leren kennen en weten te vinden. Dat is hard werken, want hoe zorg je ervoor dat je opvalt in het grote, constant veranderende aanbod en  hoe ontkom je tegelijkertijd aan de klauwen van roem op elk niveau? Ons grondgebied is al tijden in handen van een ander. Zij bepalen alles. Durven wij net als Jada de macht op erkenning terug te pakken? Ik hoef niet altijd de eerste te zijn, maar ik wil wel winnen. Durf je nee te zeggen zodra het er echt toe doet?

Geef me nog even

Me. Geen bezittelijk voornaamwoord, wel het stomste woord van het jaar volgens de verkiezing “Weg met dat woord!” van het Instituut voor Nederlandse Lexicologie. Je kon woorden nomineren die je echt stom vindt. Uit alle inzendingen werd er dan een selectie van tien zogeheten stomme woorden gemaakt, waarop je vervolgens je stem kon uitbrengen. Leuk, dacht ik. Mooi moment om het stomme woord “neger” te verbannen. Heel Holland stemt…niet.

Natuurlijk kan dat aan van alles liggen hè. Bijvoorbeeld dat er teveel stomme woorden zijn, de mensen kennen het initiatief niet, me 1350 Facebook vrienden zijn toch echt te weinig om het woord op z’n minst te nomineren, het woord is niet leuk genoeg om te worden geselecteerd, het woord is cultureel erfgoed en ga zo maar door.
Ik snap het niet. Vandaag de dag is racisme helaas nog steeds actueel.  Met name dankzij die “neger van een Zwarte Piet” die ook maar niet snel genoeg lijkt te verdwijnen. Zelfs voor de aller moedigste is loslaten moeilijk, dat begrijp ik ook wel. Vooral als het iets is waarmee je bent grootgebracht, want dat is dan jouw waarheid. Wat moet je als jouw realiteit niet dè realiteit blijkt te zijn? Dat wil niemand, stel je voor!

Mijn realiteit is dat ik word aangesproken met de racistisch term “neger”. Een term dat naar niks anders refereert dan naar een paar hele zwarte bladzijdes. Bladzijdes waar met name blank Nederland zich van distantieert als de Afro-gemeenschap dit bespreekbaar maakt. De voornaamste reden die me oren horen is dat het te lang geleden zou zijn of dat de opvolgende generaties niet verantwoordelijk zijn voor de daden van hun voorouders.
Ik snap de weerstand in dit antwoord wel. Ik zou ook niet verantwoordelijk willen zijn voor een strafbaar feit dat ik niet heb gepleegd. Het is net als het laten van een harde scheet in een volle kamer. Iedereen hoort het. Iedereen, inclusief de dader, kijkt elkaar verwijtend aan en wappert de geur aan de kant alsof de stank dan weggaat. Negen van de tien keer claimt niemand de losse flodder. Het belangrijkste in zo’n kamer is op dat moment niet wie het heeft gedaan. Het is veel belangrijker om ervoor te zorgen dat de rotte geur je lichaam niet binnendringt en zo je welzijn aantast.

Het antwoord van me geschiedenis leraar op de waarom-herdenken-we-nog-altijd-de-Tweede-Wereld-oorlog-vraag is me altijd bijgebleven. ‘ Omdat ons dit nooit meer mag gebeuren’, zei me leraar met compassie. Het niet erkennen van wereldgeschiedenis maakt dat mensen onwetend zijn. Het beneficiaire benaderen van deze geschiedenis laat ruimte in deze samenleving voor het gebruik van termen die stammen uit een racistische periode. Waarom wil je dat in stand houden? Waarom is “me” een irritanter incorrect woord van de spreektaal dan “neger”. Waarom maak ik me zo druk om deze verkiezing alsof de samenleving het me na de verkiezing nooit meer zal zeggen. Wie zal ’t zeggen?

 

 

 

 

40 jaar moederschap

In de 15e eeuw werd ik gekaapt door de Portugezen. In de 16e eeuw namen de Britten het stokje van hen over om mij uiteindelijk te verliezen aan de Nederlanders. Het ge-pingpong stopte in de 18e eeuw en ik kwam binnen de Trans-Atlantische slavernij officieel onder het gezag van de Oranje Koning.

De inbreuk op mijn privacy had alles te maken met de groeiende welvaart in Europa. De behoefte aan consumptie van luxe(goederen) steeg en bracht oneerlijke handel met zich mee, waar mijn inheemse kinderen ongewenst deelgenoot van werden gemaakt. Dit mislukte door de overdracht van Europese ziektes en leidde de dood naar mijn eerst geborenen. De behoefte naar luxegoederen slonk niet en zo ontstond het idee om een driehoeksverhouding aan te gaan. Voor de Nederlanders brak “De Gouden Eeuw” aan. Deze bloeitijd bracht mij mijn West-Afrikaanse adoptiekinderen. Dit ging niet zonder slag of stoot. Strategisch zorgden de slavendrijvers voor onrust bij de biologische ouders en manipuleerden hen om tegen een fikse vergoeding burgeroorlog te voeren. Ze namen gevangenen aan om mee te geven aan de Trans-Atlantische mensenhandelaren. Eeuwen lang zijn er in mijn schoot gruweldaden tegen de mensheid gepleegd.
In 1863 werd de slavernij afgeschaft, maar de ex-plantage slaven werden pas in 1873 vrij onder staatstoezicht. Dat wilde zeggen dat de ex-slaven tien jaar lang verplichte loonarbeid moesten verrichten, zodat de plantagehouders en de regering opzoek konden naar nieuwe werkkrachten. Vanaf 1853 kreeg ik mijn Chinese, Hindostaanse en Javaanse stiefkinderen. Zij waren het alternatief op mijn adoptiekinderen. Zij mochten onder valse voorwendselen en een vijfjarig contract slavenarbeid verrichten voor de plantagehouders en de koloniale overheid. Rond 1939 nam de plantagelandbouw af. Al mijn kinderen namen nu vrijwillig plaats op mijn schoot. Allen claimden mijn moederschap maar niemand kon zich focussen op broederschap.
Toen de Tweede Wereld oorlog uitbrak veranderde er een hoop. Wij stelden ons thuis open voor onze Joodse neven en nichten die wilden vluchten. De Amerikanen kwamen, met toestemming van de Nederlandse regering in ballingschap, naar ons toe om een militaire basis te bouwen bij luchthaven Zanderij. Ze breidden de faciliteiten uit als een transport uitvalbasis voor het versturen van bevoorrading naar Engeland. Ook dankzij de bauxiet in mijn bodem kreeg de economische crisis een boost. De kinderen vertrokken vanwege de werkgelegenheid uit alle hoeken richting mijn hart, Paramaribo.
Mijn gezin heeft zoals je kunt lezen geen traditionele samenstelling. De drang naar erkenning heerste enorm en was een groot obstakel in de verbroedering. Vanuit de slavernij werden mijn Creoolse kinderen al grootgebracht met sociale verdeeldheid en dat hield nadien toch stand. Daar waar mijn Hindostaanse kinderen bang waren minder zeggenschap te hebben dan mijn adoptie kinderen, waren hun Javaanse broers en zussen gefocust op hun terugkeer. Vanaf 1958 kwamen mijn kinderen enigszins tot inzicht en hanteerde een verbroederingspolitiek. Helaas was dit van korte duur vanwege de niet inclusieve nationalistische ideeën en activiteiten die weer voor verdeeldheid zorgden. Mijn onafhankelijkheidsverklaring in 1975 droeg dan ook niet bij aan een stabiele gezinsvorming. En zoals bij elke scheiding voel je eerst pijn. Inmiddels zijn wij de enige familie van de wereld waar een kerk, een synagoge en een moskee naast elkaar kunnen staan zonder bloed te vergieten. Ik ben Mama Sranan en zorg sinds 25 november 1975, zoals het hoort, in vrijheid onder onze eigen vlag voor mijn kinderen.

 

 

 

 

Relatie gezocht!

In dit digitale tijdperk wordt het steeds lastiger om je te onderscheiden van de menigte in de massa. Misschien is “jezelf” zijn wel je enige kans om op te vallen in de hoop dat je leuk genoeg bent. Maar wat is leuk?
Ik zie het internet vol staan met schreeuwende meningen over actualiteiten als vluchtelingen, Islamieten of een ander politiekspel. En de ene na de andere racistische uitspraak bevestigt voor mij alleen steeds meer hoe onnodig de zogeheten discussie omtrent zwarte piet nu is.
Van tijd tot tijd meng ik me ook in de verschillende online discussies, begrijp me niet verkeerd, maar ik ben moe. Ik ben moe om deze vicieuze cirkel steeds weer rond te gaan. Ik hou van social media, maar ik begin me steeds meer af te vragen of we accounthouders niet moeten kwalificeren?Ik vind onze deelname aan de maatschappij maar moeilijk. Het voelt als een relatie die alleen gebaseerd is op liefde. En nee dat is niet genoeg. Ik wil dat we stoppen met tolereren. Ik wil dat we proberen meer moeite voor elkaar te doen. Ik wil datgene wat we gewend zijn omgooien en durven om echt naar elkaar te kijken. Ik wil dat we  erkennen dat we anders zijn en dat omarmen. Ik wil echt openstaan voor elkaar. Ik wil niet dat we handelen uit onze vooroordelen maar het gebruiken om nader tot elkaar te komen. Ik ben een schrijver. Een dichter uit Amsterdam en ik wil meer. Ik wil werken aan onze relatie.