De entertainmentindustrie is misschien wel de grootste branche waar de mening van een ander de meeste invloed heeft op je carrière. Heb je ooit weleens stil gestaan bij wat iemand een goede of succesvol artiest maakt? Programma’s als Idols, So you think you can dance en The voice bewijzen keer op keer dat je er met talent en papieren niet komt. Betaald krijgen voor optredens zegt ook niet zoveel over je artiestenbestaan. Wat dan wel, zegt een award meer?
Als artiest ben je 24/7 bezig met je kunst bezig om deze uiteindelijk te delen met de wereld. Je hoopt dat zoveel mogelijk mensen het opmerken. Je werkt, werkt en werkt tot je op een dag te horen krijgt genomineerd te zijn voor een ik-stop-een-paar-veren-in-je-reet-award. Natuurlijk voel je je vereerd, want je bent in het vizier. Je krijgt alle aandacht inclusief de uitnodiging voor de uitreiking èn het-rode-loper-moment. Het spektakel om de artiest heen biedt ruimte voor marketing van de initiatiefnemers en partners. Een win-win situatie dat het werk van alle partijen bevordert. Niks mis mee totdat deze commercie als de norm wordt beschouwd. Als genomineerde krijg je meer aanzien en als winnaar ben je de algehele definitie van een artiest, volgens velen. Ik denk dat op deze manier de industrie zich zal blijven verhouden tot ‘de showbizz’ in plaats van een bepaalde kwaliteit omdat de waarde van geld hoger is dan die van de kunst.
Op dit moment is de belangrijkste filmawardshow in opspraak vanwege een aantal grote filmsterren die zich uitspreken over het ontbreken van diversiteit onder de genomineerden. Jada Pinkett-Smith riep de afro-gemeenschap in Hollywood op om zich niet langer meer als pion te laten gebruiken. En publique neemt ze het op tegen een gerenommeerd awardshow van invloedrijke mensen. Of je het nou de manier vindt of niet, ik geef haar wel credits voor het feit dat ze ballen durft te tonen en tegen de stroom durft in te gaan.
Als je er even bij stil staat, iedereen die het maar wil kan in principe een prijs in het leven roepen ter ere van iets. Zo was er vorig jaar in ene de allereerste Spoken Word Awards. Iedereen was lyrisch maar niemand hardop kritisch. Om verder te komen als een community moeten we kritisch durven zijn zonder te haten. Niet alles is voor iedereen. Ik begrijp bijvoorbeeld niet waarom je een evenement een awardshow noemt als het in de praktijk niet anders is dan een slam.
Het feit blijft dat deelname aan publiek georganiseerde initiatieven je een bepaalde status meegeven ongeacht hoe ze in elkaar steken. Bekendheid blijft een nodige bijkomstigheid voor een artiest, ongeacht je intentie als kunstenaar. De mensen moeten je leren kennen en weten te vinden. Dat is hard werken, want hoe zorg je ervoor dat je opvalt in het grote, constant veranderende aanbod en hoe ontkom je tegelijkertijd aan de klauwen van roem op elk niveau? Ons grondgebied is al tijden in handen van een ander. Zij bepalen alles. Durven wij net als Jada de macht op erkenning terug te pakken? Ik hoef niet altijd de eerste te zijn, maar ik wil wel winnen. Durf je nee te zeggen zodra het er echt toe doet?
(Dus)DatDus 