DusDatDus!

Creatief zijn is heerlijk en het mooie is dat iedereen het kan. In mijn hoofd ben ik constant bezig met mijn ideeën en creaties. Het maakt me gelukkig.  De afgelopen maanden heb ik geprobeerd om mijn bedenkingen in de praktijk om te zetten en heb ik mijn blog even on hold gezet. De balans is opgemaakt en ik ben er weer!

Ik heb  het gevoel dat 2017 een goed jaar gaat worden voor de wereld. Een betere wereld begint bij jezelf dus ik ga dit jaar weer mijn best doen. Veel mensen hebben rond de jaarwisseling goede voornemens voor het komende jaar. Ik heb ze eigenlijk het hele jaar.
Aan het einde van elk jaar kijk ik wel altijd even terug naar hoe het me het afgelopen jaar is vergaan. Vragen als wat heb ik gedaan? Wat heb ik behaald? Waar ben ik trots op en wat wil ik in de toekomst?
Het enige wat ik wil voor 2017 is ideeën concreet maken. Niet morgen doen, nee nu. Ook als ik het nog niet helemaal heb uitgedacht. Peace of cake hoor ik je denken. Nou, niet voor een Steenbok, so wish me luck.

Ik heb deze eerste maand van het jaar al een stap gezet. Niet omdat het januari is, maar omdat ik deze stap al een tijd alleen in mijn hoofd maakte. In 2012 (waar gaat de tijd hè?) heb ik samen met Simone Zeefuik contact gemaakt met de bewoners van de Vluchtkerk. Wat begon als een vrij naïef we-willen-wat-goeds-doen-voor-de-mensen eindigde voor mij in een lichte mate van activisme.

Als opgevangen worden in een koude, natte kerk zonder elektriciteit je dankbaar maakt, dan wil ik niet weten wat je door hebt moeten maken. Je hebt geen vrienden, geen familie, je bent helemaal alleen in een land waar bijna iedereen op je neerkijkt. Je dagbesteding bestaat, omdat je niet mag werken en je niks meer bezit, uit wachten. Letterlijk, op een plastic tuinstoel. Er zijn geen voorzieningen om tot jezelf te komen en je geest enigszins tot rust te sussen. Met dit besef verruilden we toen onze meegebrachte Surinaamse pasteitjes voor het opzetten van een boekenactie.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Dankzij geld en boekdonaties konden de mensen in de Vluchtkerk worden voorzien van enige ontspanning. Het is inmiddels 2017. Meer dan de locatie van deze mensen is hun situatie niet veel veranderd. Op dit moment zijn wij dan ook weer druk bezig met het opzetten van een nieuwe actie. Mocht je de naam Sister Postman voorbij zien komen, dan hoop ik dat je even stil zal staan om te kijken hoe jij samen met ons een kleine bijdrage kan leveren in het creëren van lichtpuntjes in een vrij uitzichtloze situatie. Ik wens je een fijn, vrij en liefdevol jaar toe!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertentie

Wat jij wil!

Ik stoor me al een tijdje aan de stapel niet-nagekomen-afspraken achter in mijn hoofd. De afspraken met mensen waar je een emmer vol liefde voor hebt, maar waarvan het contact eigenlijk toch wel sterk verwaterd is. Telkens weer komen de goede bedoelingen ertussen. Het is niet zo dat je deze mensen helemaal niet meer ziet. In tegendeel.  Je komt ze nu misschien wel vaker tegen op straat of in de supermarkt dan de bedoeling is, maar verstoppertje is allang geen leuk spel meer. Iedere keer weer begroet je elkaar liefdevol, je vraagt naar de huidige stand van zaken in het leven om vervolgens af te sluiten met een -moeten-we-echt-gauw-doen afspraak in het luchtledige. Niemand is concreet. De wil is er, maar waarom komt het er dan niet van?

Ze zeggen dat drukte geen excuus is, iedereen is druk. Ik ben ècht druk. Druk met van alles, behalve met wat echt moet. Wat bepaald welke prioriteiten je stelt? En wat zeggen die gestelde prioriteiten over de prioriteiten die nu niet bovenaan staan? Je moet toch ergens beginnen? Derden die bij deze achtergestelde prioriteiten betrokken zijn kunnen er aanstoot aan nemen. Ze denken dat ze niet belangrijk genoeg zijn voor mij omdat ze niet bovenaan staan. Ik betwijfel of dat echt zo is. Ik ervaar dat namelijk absoluut niet zo. Voor mij zit er geen enkele gemakkelijkheid in het maken van lijstjes. Doet dat er toe? Ik wil het niet afschuiven maar volgens mij is het probleem voor een groot gedeelte projectie. Het gaat namelijk om hen, niet om mij. 

Ik vind kiezen zo enorm kut! Ik heb alle vrijheid zolang ik maar voor het juiste kies. Maar wat is juist? Iedere keer weer moet ik een afweging maken tussen mijn wil en de wil van een ander. Je hoeft geen boekhouder te zijn om te begrijpen dat beide zijden met elkaar in evenwicht moeten zijn om de balans op te kunnen maken. Maar hoe doe ik dat? Hoe maak ik de balans op zonder dat ik iedere keer hoef te strijden? Hoe zorg ik ervoor dat ik stop met stapelen? Is stapelen wel het probleem? Tijd heb ik niet dus moet ik ruimte maken. Ruimte maken. Maken is doen. Het doen van de niet-nagekomen-afspraken is nu aangebroken. Ik stop met het stellen van vragen. Ik stop met het beantwoorden van vragen. Ik ga vaker nee zeggen. Minder hierover nadenken. Ik ga meer doen. Ik ga vaker ja zeggen tegen mijn wil. Heb je het door? Het is dubbel en ik denk dat dat nog wel een tijdje zo blijft bij mij.

Relatie gezocht!

In dit digitale tijdperk wordt het steeds lastiger om je te onderscheiden van de menigte in de massa. Misschien is “jezelf” zijn wel je enige kans om op te vallen in de hoop dat je leuk genoeg bent. Maar wat is leuk?
Ik zie het internet vol staan met schreeuwende meningen over actualiteiten als vluchtelingen, Islamieten of een ander politiekspel. En de ene na de andere racistische uitspraak bevestigt voor mij alleen steeds meer hoe onnodig de zogeheten discussie omtrent zwarte piet nu is.
Van tijd tot tijd meng ik me ook in de verschillende online discussies, begrijp me niet verkeerd, maar ik ben moe. Ik ben moe om deze vicieuze cirkel steeds weer rond te gaan. Ik hou van social media, maar ik begin me steeds meer af te vragen of we accounthouders niet moeten kwalificeren?Ik vind onze deelname aan de maatschappij maar moeilijk. Het voelt als een relatie die alleen gebaseerd is op liefde. En nee dat is niet genoeg. Ik wil dat we stoppen met tolereren. Ik wil dat we proberen meer moeite voor elkaar te doen. Ik wil datgene wat we gewend zijn omgooien en durven om echt naar elkaar te kijken. Ik wil dat we  erkennen dat we anders zijn en dat omarmen. Ik wil echt openstaan voor elkaar. Ik wil niet dat we handelen uit onze vooroordelen maar het gebruiken om nader tot elkaar te komen. Ik ben een schrijver. Een dichter uit Amsterdam en ik wil meer. Ik wil werken aan onze relatie.