Ik stoor me al een tijdje aan de stapel niet-nagekomen-afspraken achter in mijn hoofd. De afspraken met mensen waar je een emmer vol liefde voor hebt, maar waarvan het contact eigenlijk toch wel sterk verwaterd is. Telkens weer komen de goede bedoelingen ertussen. Het is niet zo dat je deze mensen helemaal niet meer ziet. In tegendeel. Je komt ze nu misschien wel vaker tegen op straat of in de supermarkt dan de bedoeling is, maar verstoppertje is allang geen leuk spel meer. Iedere keer weer begroet je elkaar liefdevol, je vraagt naar de huidige stand van zaken in het leven om vervolgens af te sluiten met een -moeten-we-echt-gauw-doen afspraak in het luchtledige. Niemand is concreet. De wil is er, maar waarom komt het er dan niet van?
Ze zeggen dat drukte geen excuus is, iedereen is druk. Ik ben ècht druk. Druk met van alles, behalve met wat echt moet. Wat bepaald welke prioriteiten je stelt? En wat zeggen die gestelde prioriteiten over de prioriteiten die nu niet bovenaan staan? Je moet toch ergens beginnen? Derden die bij deze achtergestelde prioriteiten betrokken zijn kunnen er aanstoot aan nemen. Ze denken dat ze niet belangrijk genoeg zijn voor mij omdat ze niet bovenaan staan. Ik betwijfel of dat echt zo is. Ik ervaar dat namelijk absoluut niet zo. Voor mij zit er geen enkele gemakkelijkheid in het maken van lijstjes. Doet dat er toe? Ik wil het niet afschuiven maar volgens mij is het probleem voor een groot gedeelte projectie. Het gaat namelijk om hen, niet om mij.
Ik vind kiezen zo enorm kut! Ik heb alle vrijheid zolang ik maar voor het juiste kies. Maar wat is juist? Iedere keer weer moet ik een afweging maken tussen mijn wil en de wil van een ander. Je hoeft geen boekhouder te zijn om te begrijpen dat beide zijden met elkaar in evenwicht moeten zijn om de balans op te kunnen maken. Maar hoe doe ik dat? Hoe maak ik de balans op zonder dat ik iedere keer hoef te strijden? Hoe zorg ik ervoor dat ik stop met stapelen? Is stapelen wel het probleem? Tijd heb ik niet dus moet ik ruimte maken. Ruimte maken. Maken is doen. Het doen van de niet-nagekomen-afspraken is nu aangebroken. Ik stop met het stellen van vragen. Ik stop met het beantwoorden van vragen. Ik ga vaker nee zeggen. Minder hierover nadenken. Ik ga meer doen. Ik ga vaker ja zeggen tegen mijn wil. Heb je het door? Het is dubbel en ik denk dat dat nog wel een tijdje zo blijft bij mij.
(Dus)DatDus 